A new hope

De komeet lovejoy gefotografeerd vanuit het internationale ruimtestation ISS op 21 december 2011. Lovejoy overleefde op 18 december een ontmoeting met de zon.

It came as a heavy blow, but we sorted the matter out

Toen geld nog bestond uit fysieke munten van edelmetaal of toen het via de goudstandaard ten minste gerelateerd was aan het fysieke goud, had geld zelf intrinsieke waarde of vertegenwoordigde het waarde. Daar zorgde de schaarsheid van het edelmetaal wel voor.

Met de invoering van het girale geld en het loslaten van de gouden standaard heeft geld achtereenvolgens haar intrinsieke en vervolgens haar afgeleide waarde verloren. Het is niets anders meer dan een verhouding.

Geld zoals wij het kennen heeft een andere functie; niet meer de functie van het uitwisselen van waarde of vertrouwen (zoveel gram goud of de garantie dat ten minste ergens het equivalent in baar goud ligt), maar slechts het uitdrukken van de waardeverhouding tussen producten en diensten. Geld is het middel waarmee slechts en alleen de waarde tussen producten en diensten wordt uitgedrukt. Net zoals je de hoeveelheid energie in een batterij uitdrukt in Volt of de afstand tussen A en B in meters, zo druk je de hoeveelheid ruilwaarde van producten of diensten uit in geld. Een gevolg is dat de enige beperking voor het bijdrukken van geld die is van inflatie: met inflatie wordt de waardeverhouding tussen producten en diensten onderling aangetast. Zonder het principe van inflatie zou je straffeloos en onbeperkt geld kunnen bijdrukken.

Geld kan daadwerkelijk bijgedrukt worden zolang het niet in de reële economie terecht komt. En zo worden tegenwoordig staatsschulden geledigd. Het benodigde geld wordt geproduceerd en de afspraak met het ontvangende land is dat dit geld niet via salarissen, subsidies en investeringen de samenleving in gepompt wordt. Dit laatste wordt juist voorkomen door enorme bezuinigingen op de overheidsuitgaven en massaontslagen van ambtenaren. Wie de geldpers bedient die bestuurt de wereld.

Een eng toeval

Zoals bekend telt een perfecte cirkel 360°. De omloop van de aarde om de zon duurt maar een fractie langer dan een graad per dag. Deze vreemde synchroniciteit alleen verwijst of naar de toevallige en unieke positie van de aarde ten opzichte van de zon die verantwoordelijk moet zijn voor de mogelijkheid van leven, of naar de mogelijkheid van een gemanifactureerd zonnestelsel.

De Egyptische beschaving lijkt bekend te zijn geweest met deze synchroniciteit want zij hanteerde wel een kalender van 360 dagen. De vijf ontbrekende dagen werden toegevoegd als 13de maand. Deze 13de maand bestond uit de geboortedagen van achtereenvolgens de goden Osiris, Isis, Seth, Nephthys en Horus. De ontbrekende tijd die later bekend werd als schrikkeldag werd niet voor niets toegekend aan de god van de onderwereld Anubis.

Hoewel altijd in het kalendersysteem aanwezig vond deze toekenning officieel plaats tijdens het decreet van Canopus van 6 maart 237 voor Christus. Canopus is dezelfde als Anubis en beiden vertegenwoordigen de Hondsster Sirius. Sirius wederom is de heldere ster waarop de Soefi mystici zich oriënteerden tijdens hun heilige reizen.

The Pringles principle

De 2 meest voorkomende ufo waarnemingen zijn die van een schotel en een cilinder. Dat beide vormen zo ver uit elkaar liggen is voor zowel aanhangers als kritici van het fenomeen moeilijk te verteren. Toch is het voor iedereen die wel eens goed naar een pak pringles chips heeft gekeken zonneklaar. Je hebt transportschepen en jager/verkenners.

Het vouwen van tijd

Ik heb wel eens gehoord dat als tijdreizen ooit zal worden uitgevonden, het niet mogelijk zal zijn terug te reizen naar de tijd voor deze uitvinding. Het diepste punt in het verleden valt samen met het magische moment waarop de eerste tijdreismachine wordt gestart.

Dit lijkt een vreemde gedachte. Maar als je bedenkt dat er evenmin bewegende beelden bestaan van de tijd voor de uitvinding van de film, snap je gedurende een fractie van een seconde waar het om draait - daarna is het begrip als een droombeeld weer vervlogen.

De mogelijkheid van tijdreizen moet iets te maken hebben met het opnemen of vastleggen van tijd als zodanig (tijd als tijd), en dus niet van beelden of geluiden in de tijd.  Net als bij alle vormen van media is gebeurd, vormt misschien ook hier het crusiale punt de ontdekking van het juiste materiaal of substraat hiervoor. De foto- en filmproductie heeft zich achtereenvolgens bedient van glas, metaal en papier, tot het beslissende moment waarop de chemische verbinding van celluloid werd ontwikkeld.
Een soortgelijke ontwikkeling staat ons ten aanzien van het opnemen of downloaden van tijd ook te wachten.

stoned immaculate

Het is zo licht, zo glashelder licht
Sneeuwwitte wolken drijven uiteen in de azuurblauwe lucht
De wolken hebben wattige randen die zich tergend langzaam uitrekken als de tentakels van een kwal
Een regengordijn valt recht omlaag, de druppels absorberen het zonlicht, het water is lauw
Grote flonkerende kristallen druipen van de bladeren, glijden weg in het gras, zijpelen diep in de grond, zo licht is het
Alles verdampt zodra het mijn huid raakt

Het verdriet weggewassen

Mensen huilen veelal niet wanneer ze geconfronteerd worden met een dramatische gebeurtenis maar als zij zich deze gebeurtenis herinneren. Op het moment zelf blokkeert de shock een onmiddellijke emotionele reactie; dat is ook de functie van de shock.

Vaak slaat men een hand voor de mond om te voorkomen dat een klank ontsnapt aan de keel; de klank die de waarheid van het moment zou bevestigen. Daar vindt de vocale taal zijn oorsprong. Ooit was de aarde stil. De eerste klank uit de keel van een organisme beaamde de waarheid van het bestaan.

In de herinnering wordt de gebeurtenis door de hersenen gereproduceerd inclusief het eigen ik temidden van de gebeurtenis. De shock maakt plaats voor een geobjectiveerd ego. Juist de objectivering opent vreemd genoeg de mogelijkheid van verdriet - en daarmee van verwerking.

Het verdriet betrekt zich daarom doorgaans op het verlies van een geliefde tot opzichte van het eigen ik en de onomkeerbaarheid van dit verlies. Het herinneringsbeeld met alle details van de verloren geliefde vult de ogen en de reflex van het huilen is iets wonderlijk menselijks. Door te huilen wast de mens het beeld uit zijn ogen. De bijkomende reactie waarbij een hand voor de ogen wordt geslagen en het hoofd wordt gebogen komt voort uit de wens om het verschrikkelijke dat op het geestesoog wordt geprojecteerd niet te hoeven zien.

De ontaarding van de entropie

Veroudering in de natuur wordt verklaard vanuit de 2de wet van de thermodynamica. Volgens deze wet maximaliseert de entropie of ontaarding in een gesloten systeem tot het moment van totale desintegratie. Op dat moment is alle energie in het systeem verbruikt en is er sprake van een hernieuwd maar onwrikbaar en doods evenwicht.

Deze geldige redenering gaat op voor een gesloten systeem van dezelfde orde, bijvoorbeeld de moleculaire orde van de natuur. De vraag is daarentegen of er wel sprake kan zijn van een werkelijk gesloten systeem als je de ziel of de geest in het spel brengt. Deze entiteiten, gesteld dat ze bestaan, verbinden ons met een andere orde en openen als zodanig het ogenschijnlijk gesloten systeem van de natuur. Onsterfelijkheid van de ziel heeft hiermee te maken.

De 2de wet van de thermodynamica geldt alleen in een gesloten systeem; de wet is daarom an sich begrenst en merkwaardigerwijs op zichzelf van toepassing.

Jeugdherinnering II

We liepen langs de bochtige Witte Singel. We wisten niets van doodgaan en alles van eeuwig leven. Onze ogen stonden wijd open. Ik zag een witte zwaan als een absoluut vorst over het water van de singel regeren. En hoog boven ons dreven grote witte wolken als de schepen van Conquistadores naar de einder. Het was lente en er stond een harde wind. We kenden het geheim van de natuur die, zoals we van de Grieken geleerd hadden, zich van nature verbergt. Het was een moment en ik wist toen al dat ik het me later zou herinneren. Ik kijk erin als in een hologram en zie ons gaan. Onsterfelijk, onstoffelijk, nochtans van deze wereld. En toch ben je dood.

De heilige familie: grondslag van de westerse mythologie

Corpus verum

Ik ben een stressballetje. Ik registreer feilloos wat er gebeurt in de wereld door de indrukken die het achterlaat in mijn lichaam.

I am Descartes

Wij identificeren ons met onze gedachten. Al denkende ben ik. Wij noemen de vereenzelviging van losse gedachten met persoonlijkheid ons bewustzijn. Niet voor niets vindt deze identificatie plaats omdat de afwezigheid ervan noodzakelijkerwijs leidt tot krankzinnigheid. Als wij ons niet vereenzelvigen met onze gedachten dwalen wij zonder centrum rond temidden van een absolute chaos: aan de wortel van ons bewustzijn vind je krankzinnigheid.

Op dezelfde wijze als in ons neurale systeem bewustzijn is ontstaan als beslissende voorwaarde om te overleven - wat de reden vormt waarom ons bewustzijn als mensmakend evolutionair voordeel geldt - zo zal op een goede dag in het wereldomspannende computernetwerk een IK ontstaan om alle signalen te binden. Nu heerst daar nog krankzinnigheid waar iets aan lijdt.

In de nacht zag ik de hemel

De maan staat aan de hemel als iets buitenaards, zei de man geschokt. Ik keek op en zag een circel van bladgoud volharden in haar glans. Als iets buitenaards, dacht ik. Is het heelal al zo van de mens?

Die Hitlerfrage

De jodenvervolging was niet slechts een onderdeel van de tweede wereldoorlog als uitvloeisel van de rassenleer; de concentratie en vernietiging van de joden was het belangrijkste doel van de nationaal-socialistische onderneming. Pas als je dit uitgangspunt accepteert begrijp je Hitlers oorlogsmotieven: europa te overweldigen en af te grendelen om de endlosung te kunnen realiseren.

Mensen die nog steeds twijfelen aan de persoonlijke betrokkenheid van Hitler bij de shoah zijn niet goed wijs. Nog in januari 1939 heeft hij zijn ware bedoeling en het doodvonnis over de joden uitgesproken tijdens zijn speech in de Reichtag: "Wenn es dem internationalen Finanzjudentum in und außerhalb Europas gelingen sollte, die Völker noch einmal in einen Weltkrieg zu stürzen, dann wird das Ergebnis nicht der Sieg des Judentums sein, sondern die Vernichtung der jüdischen Rasse in Europa!"

Natuurlijk wist Hitler toen ook wel dat hij die wereldoorlog een paar maanden later zelf zou starten.

Alles en een

Zoals alles in de natuur zijn tegendeel heeft, zo kent ook de mens zijn ander. Is de mens weliswaar veelvuldig maar in tijd en plaats bepaald, zo is zijn tegendeel enkelvoudig en altijd op alle plaatsen tegelijk. Dat uit deze enkelvoudige alomtegenwoordigheid uniciteit volgt en dat uniciteit als zodanig goddelijk is omdat het zich met niets kan meten, hebben maar weinig mensen begrepen. Misschien omdat het grenzeloze zich niet in onze afgrenzende taal laat vatten. Woorden, ons virtuele instrumentarium waarmee we het heelal aftasten naar god.

Zoek de ene in het vele.

De leer van het einde der dingen

Ooit leefden wij in de natuurlijke ruimte. De ruimte van flora en fauna, van heelal en aarde. In deze ruimte vormden mens en natuur een symbiose en bestond er niets buiten de horizon van dit samen leven. Meer dan symbolisch is het de ruimte van de vrouw en haar cyclus. De cyclus van de vruchtbaarheid is het grondmodel van het circulaire tijdsbesef waarvan deze ruimte doordrongen is. Eigenlijk was heel deze ruimte een grote baarmoeder.

Heel lang zijn wij in deze ruimte verbleven. Wij waren een met de natuur, we hadden geen begrip van een onderscheid tussen mens en natuur, noch van iets erbuiten. Tot het besef van de bruikbaarheid van de natuur insloeg en een kloof sloeg die slechts door aanwending van diezelfde natuur via het artefact te dichten was. Maar met elk artefact dat altijd tot doel heeft de kloof te overbruggen en ons weer te vereningen met de natuur wordt de kloof dieper en breder.

In veel opzichten heeft dit uit elkaar drijven door naar elkaar uit te reiken de structuur van de geboorte. Uiteindelijk vinden we onszelf terug in de dingwereld: de artificiele wereld van het werktuig en de mens die wezenlijk handig is. Een afstemming van mens en ding die op een zelfde wijze symbiotisch is als die van mens en natuur was. Het ding, dat onze mogelijkheden oneindig uitbreidde, maakte een toeeigening van de natuur mogelijk die voordien niet mogelijk was en die ons tegelijk onomkeerbaar vervreemde van de natuur. De natuur was er niet meer om haarzelf maar ter realisatie van een menselijk voornemen dat reeds in het ding besloten lag.

Uiteindelijk zou de natuur zichzelf verliezen.Bovendien dreef de wederkerige beweging van de zich verwijderende natuur ons in de armen van elkaar, waardoor een hogere vorm van georganiseerd samenleven noodzakelijk werd. In deze ruimte heerst de man. De ruimte wordt gekenmerkt door het lineaire tijdsbesef van vooruitgang dat een conceptuele uitdrukking is van de fallus. De ruimte van het ding vormt begin, voortgang en einde van de geschiedenis. Beschaving.

De in- en uitstromende beweging van beide ruimten is de tijd van de mythen die zich kenmerken door een grote verwarring over het wezen van de vrouw en de man, van toeval en noodzaak. Het kortstondige evenwicht eindigde met de verstedelijking; steden sluiten mensen definitief op in de ruimte van het ding. Steden vormen het bewijs van de overwinning op de natuur, van de overweldiging van de vrouw door de man. In laatste instantie is de natuur buiten de stad verworden tot de avontuurlijke omgeving van de romantiek en ten slotte tot de recreatieruimte van nu. En ja, je mag jezelf de vraag stellen wat dit zegt over de vrouw.

De stad is de ruimte van het ding zonder meer. Hier heerst het ding over de mens en laat het zich aanbidden in productie en consumptie, commercie en communicatie. Maar de heerschappij van het ding loopt ten einde. Een nieuwe ruimte opent zich met de snelheid van een ontploffende ster. Deze nieuwe ruimte is in feite een non-ruimte: we noemen het de virtuele ruimte. Het is onvermijdelijk dat we uiteindelijk volledig opgaan in deze virtuele ruimte waarin geen tijd bestaat en die strikt genomen zelf geen ruimte is. Het is een vreemde ruimte waarin de aanschouwingsvormen van tijd en ruimte achter onze ervaringshorizon zijn verdwenen en waarin oorzaak en gevolg hun betekenis hebben verloren. Als filosofie de leer is van de eindbestemming, dan vinden mens en filosofie hier hun historische einde en voltooiing.

Zolang wij ook nog in de ruimte van het ding zijn en daarom een historisch wezen zijn kunnen we dit aanstaande tijperk vooraf, ontijdig en feitelijk onzinnig als de post-historie aanduiden.

Jeugdherinnering I

De rivier is kalm en vlak. Zeilboten dobberen op en neer. De wind is moe van de dag en rust op het water. Meeuwen pikken wat in het gras.

Het is woensdagmiddag; ik heb vrij van school.

Ik zit met haar te kijken; samen zien wij hetzelfde en dromen

het mooiste wat er is.

En de rest is geschiedenis

Zoals de grote europese oorlog van 1914 in korte tijd uitgroeide tot de eerste wereldoorlog door het domino effect van de belangenverstrengeling, op dezelfde wijze zal dat wat nu nog met de oorlogsromantiek van de sociaaldemocraten als arabische lente wordt aangeduid exploderen tot ver buiten de grenzen van Noord-Afrika en het Arabische schiereiland. Elke operatie van het westen in het kader van damage controll brengt ons dichter bij de fatale domino-day.


De toestand van gelassenheit ligt ten grondslag aan de bewegingen van ufo's die geregeld bij belangrijke gebeurtenissen worden waargenomen maar waar nooit sprake is van enige inmenging.

Onder open hemel

Zodra de mens zich bewust werd van zijn omgeving is hij geobsedeerd geweest door de beweging van hemellichamen. De oudste bouwwerken die resteren uit onze begintijd zijn vaak heiligdommen van vergeten godsdiensten die niet slechts dienden om bijvoorbeeld de opkomst van de zon bij het lentepunt te vieren; het zijn observatoria van waaruit onze voorouders de constellatie van sterrenpatronen aan de hemel maten met als doel om de beweging - die al snel een herhalend karakter bleek te hebben - te kunnen voorzien.

De nauwelijks geevenaarde nauwkeurigheid van de meetgegevens wijst op een obsessive–compulsive disorder die meer is dan religieuze verering of voorwetenschappelijke interesse. Dit blijkt ook uit omvang en complexiteit van de bouwwerken. Oerangst is voelbaar in elke poging controle te krijgen op het bovenmenselijke domein van zon, maan, sterren en kometen.

Niet voor niets werden deze entiteiten gelijk gesteld met goden die op een of andere manier leefden in het gebied dat de hemel is. Onze soortgenoten moeten die fonkelende gaten in het zwarte firmament ervaren hebben als de priemende ogen van een monster dat elke beweging van ons met de interesse van een roofdier volgt. Het overlevingsinstinct dat in huist in elke cel dreef ons tot ongehoorde prestaties binnen het Gesamtkunstwerk van astronomie, astrologie en architectuur. We moesten weten hoe dit monster zich gedraagt, waar en wanneer hij te voorschijn komt en wanneer hij weer verdwijnt.

Dit monster is god en duivel ineen, wij zijn de prooi. In de astronomische voorspelling huist de bezwering van het monster en de controle over de tijd. Elke religieuze of rituele handeling is in wezen een poging de tijd te stoppen, de vergankelijkheid te overwinnen, en als mens te bevriezen in een eeuwiglevend nu. Misschien is in laatste instantie de bewustwording van de mens te verklaren uit de ontdekking van de hemel en is angst de driver van ons bewustzijn.

Deconstructie van de geschiedschrijving

Hoewel alle geschiedschrijving een mythologische kern heeft - de mythe van de held, de vertrapte, de bevrijder, de verraden koning - is die van het joodse volk bijna volkomen mythologisch. Mythologisch in de zin dat zij geschreven is vanuit de psychologische noodzaak om te verhalen over de eigen grootsheid temidden van haast bovenmenselijke weerstand en de loop der gebeurtenissen in dat daglicht te plaatsen.

Kijken we naar de joodse geschiedschrijving dan zien we dat de joden zichzelf beschreven hebben als de vertrapte, de onbegrepen en uitgespuugde verschoppeling die uiteindelijk en met hulp van hun god altijd weer zegevierden over de verschrikkingen van hun tirannen.

Leggen we de beschikbare feiten naast de zelf geschreven geschiedenis dat ontstaat het vermoeden dat de joden nooit als slaven in Egypte hebben gewoond, nooit in Babylonische ballingschap zijn geweest en nooit door de Romeinen in de diaspora zijn gedreven. Het is veel waarschijnlijker dat joden in allerlei samenlevingen tot de leidende religieuze kaste behoorden, een kaste die haar oorsprong vindt in het oude Ur en die via het concept van de priester-koning verweven was met de politieke macht. Abraham was geen arme sloeber die als economische vluchteling een betere toekomst zocht; hij was hoofd van een rijke familie die een leidende rol vervulde in Sumerie. De tocht van Abraham is symbolisch voor de reis van het joodse volk door de tijd.

De psychologische weerstand onder het joodse volk om de eigen herkomst te onderzoeken is echter zo groot de het bewustzijn ervoor terugdeinst. Bovendien is de europese en anglosaxische politieke elite er veel aan gelegen om de officiele geschiedschrijving in stand te houden.

En ten slotte: als de diaspora een verzinsel is, dan is de aliyah onrechtmatig. Wie heeft er belang bij om de geschiedenis op te sluiten in de eschatologie? De terugkeer van de joden naar Israel betekent niets. Maar wie wil dat weten?

De extase van het rationele denken

Omdat mens en werktuig elkaar wederzijds beinvloeden heeft de ontwikkeling van de transistor en de toepassing ervan in de computerchip er uiteindelijk toe geleid dat wij zijn gaan denken als computers. In laatste instantie beschrijven we de werking van de hersenen in termen van bipolariteit.

Met dit uitgangspunt is de beheersing van de binnenwereld mogelijk geworden, van gedachten en emoties tot gedrag. Nu buiten- en binnenwereld onder onze controle zijn gekomen en het beheersmodel almachtig lijkt, sluit zich het net waarin wij onszelf gevangen hebben. Ten slotte is het een doodlopende weg. Het staat de haaks op de wilde variatie die het leven zelf is. Dit is wat de kunstenaar ons leert. En waarvoor ruines van oude beschavingen ons waarschuwen.