Toen geld nog bestond uit fysieke munten van edelmetaal of toen het via de goudstandaard ten minste gerelateerd was aan het fysieke goud, had geld zelf intrinsieke waarde of vertegenwoordigde het waarde. Daar zorgde de schaarsheid van het edelmetaal wel voor.
Met de invoering van het girale geld en het loslaten van de gouden standaard heeft geld achtereenvolgens haar intrinsieke en vervolgens haar afgeleide waarde verloren. Het is niets anders meer dan een verhouding.
Geld zoals wij het kennen heeft een andere functie; niet meer de functie van het uitwisselen van waarde of vertrouwen (zoveel gram goud of de garantie dat ten minste ergens het equivalent in baar goud ligt), maar slechts het uitdrukken van de waardeverhouding tussen producten en diensten. Geld is het middel waarmee slechts en alleen de waarde tussen producten en diensten wordt uitgedrukt. Net zoals je de hoeveelheid energie in een batterij uitdrukt in Volt of de afstand tussen A en B in meters, zo druk je de hoeveelheid ruilwaarde van producten of diensten uit in geld. Een gevolg is dat de enige beperking voor het bijdrukken van geld die is van inflatie: met inflatie wordt de waardeverhouding tussen producten en diensten onderling aangetast. Zonder het principe van inflatie zou je straffeloos en onbeperkt geld kunnen bijdrukken.
Geld kan daadwerkelijk bijgedrukt worden zolang het niet in de reële economie terecht komt. En zo worden tegenwoordig staatsschulden geledigd. Het benodigde geld wordt geproduceerd en de afspraak met het ontvangende land is dat dit geld niet via salarissen, subsidies en investeringen de samenleving in gepompt wordt. Dit laatste wordt juist voorkomen door enorme bezuinigingen op de overheidsuitgaven en massaontslagen van ambtenaren. Wie de geldpers bedient die bestuurt de wereld.
