Zoals het geweten verdrongen wordt door wetten, zo nemen werkprocessen en discipline de plaats in van nieuwsgierigheid. En formats die van creativiteit. Het is daarom dat 'jeugd' de levensfase is van onschuld en vernieuwing; dan ben je nog onaangedaan door wetten, processen en formats. Laat staan dat discipline je iets zegt.
Maar aan het eind wint de entropie. Dat geldt voor beschavingen, stromingen en individuele levens. De mens als jongere vindt zijn oorsprong in Goehte's Werther. In de daarop volgende Sturm und Drang periode vocht de jeugd zich een weg naar de top. Maar zodra de jongere in de jaren 20 van de vorige eeuw werd ontdekt als sociaal-economische doelgroep is een ontwikkeling ingezet die aanvankelijk leidde tot het ongedachte hoogtepunt van de jongerencultuur in de rock and roll en die onherroeppelijk het einde van het jeugdige moest inleiden in de formats van de mode.
Op het hoogtepunt lonkt altijd de diepte van het einde. Maar is de val vanaf de top niet het tragische en erotische lot van de jongere?
En het einde sluit weer aan bij het begin. Zijn Werther en Kurt Cobain niet een en dezelfde persoon?
Aan de basis van de vermarkting van de jeugd staat Edward Bernays. Bernays was een neef van Freud. Hij was de eerste die de lessen van zijn oom toepaste op het grote Amerikaanse publiek met als doel de manipulatie van de massa.
