De ervaring van de gelijktijdigheid van alle mogelijke werelden zoals die geformuleerd is in de modere kwantumfysica maakt een einde aan de alledaagdse werkelijkheidsbeleving van de mens. Deze beleving van een zekere en consitente buitenwereld heeft toch standgehouden sinds de toeeigening door de mens van een wereld in taal en afbeelding. De bekroning van deze toeeigening vormt de identificatie van zijn en denken in de griekse filosofie. We zullen de Kantiaanse aanschouwingsvormen van tijd en ruimte moeten loslaten om te accepteren dat een ding gelijktijdig in alle mogelijke werelden onder een andere configuratie kan bestaan.
Het voorzieninge bewustzijn voorziet in zo'n configuratie. Op deze wijze wordt de toekomst niet voorspeld maar gecreeerd. Toch weten we van de statistiek dat zelfs een dobbelsteen onderdeel uitmaakt van een open, niet serieel systeem en dat om die reden bij elke worp elke zijde een even grote kans maakt. Er is een mogelijke wereld waarin in alle eeuwigheid een zes gegooid wordt.
Maar kunnen we ook denken als een dobbelsteen?
