Kroniek van een uitgestelde zelfmoord

De uitvinding van de gloeilamp onttrok de mens aan de natuurlijke regelmaat van dag en nacht. Sindsdien is hij een weg ingeslagen van volstrekte ontregeling van het menselijk bioritme.

De oprekking van de werkdag, ploegendiensten, het opzoeken van 'de grenzen van de nacht': de opeisbaarheid van het verschijnsel mens heeft elke beperking achter zich gelaten. Temidden van de overige creatuur is hij het enige wezen dat overdag niet even rust en het vallen van de avond niet als aansporing ervaart om te gaan slapen. Het is niet overdreven om te stellen dat alle moderne ziekten, van stress, overgewicht en diabetes tot kanker en hart- en vaatziekten, hun oorsprong vinden in de totale verstoring van de hormoonhuishouding.

Er is in de VS een trend ingezet om de slaap nog verder in te korten tot ten hoogste 5 uren. Deze trend zal door de internationale competitie opgevolgd worden in alle delen van de wereldeconomie. Uiteindelijk leidt de ontwikkeling tot een verstoring van het autoimmuunsysteem. Dat maakt de electrische revolutie tot de belangrijkste gebeurtenis in de geschiedenis van de moderne mens. In laatste instantie ligt het gevaar van een evolutionaire vernauwing op de loer.

Ons universum is een mogelijkheid, geen noodzaak

De ervaring van de gelijktijdigheid van alle mogelijke werelden zoals die geformuleerd is in de modere kwantumfysica maakt een einde aan de alledaagdse werkelijkheidsbeleving van de mens. Deze beleving van een zekere en consitente buitenwereld heeft toch standgehouden sinds de toeeigening door de mens van een wereld in taal en afbeelding. De bekroning van deze toeeigening vormt de identificatie van zijn en denken in de griekse filosofie. We zullen de Kantiaanse aanschouwingsvormen van tijd en ruimte moeten loslaten om te accepteren dat een ding gelijktijdig in alle mogelijke werelden onder een andere configuratie kan bestaan.

Het voorzieninge bewustzijn voorziet in zo'n configuratie. Op deze wijze wordt de toekomst niet voorspeld maar gecreeerd. Toch weten we van de statistiek dat zelfs een dobbelsteen onderdeel uitmaakt van een open, niet serieel systeem en dat om die reden bij elke worp elke zijde een even grote kans maakt. Er is een mogelijke wereld waarin in alle eeuwigheid een zes gegooid wordt.

Maar kunnen we ook denken als een dobbelsteen?

Taal is het zesde zintuig

Woorden zijn behangen met betekenissen die als ragfijne, trillende voelsprieten het heelal aftasten op zoek naar signalen uit een transcendente buitenwereld. Als een signaal wordt opgevangen licht het woord op als in neonletters.