De mens bestaat naast zijn fysieke lichaam uit een astraal lichaam. Dit laatste wordt gevormd door alle herinneringen die het individu heeft opgedaan tijdens zijn leven. Bij de dood wordt de mens onttrokken aan de tijd en komen er geen nieuwe momenten of herinneringen meer bij. In de computerindustrie kennen we een vergelijkbaar fenomeen, dat van het image. Een image is een exacte replica van de laatste inhoud van het computergeheugen. Het woord 'image' vindt zijn oorsprong in het Latijnse imitari, wat imiteren betekent. En in feite dekt deze betekenis precies de lading van het astrale lichaam: dit imiteert de oorspronkelijke persoonlijkheid. De persoonlijkheid zelf huist niet meer op aarde; voor alle vragen ten aanzien van de eventuele toestand van de persoonlijkheid na het aardse leven kan ik slechts naar de grote religies verwijzen.
Mensen die claimen contact te maken met overleden personen hebben in feite ook (alleen) contact met het image of de verzameling herinneringen en als zodanig zal de overledene ook tot hem 'spreken': in herinneringsbeelden die hun herkomst hebben in het verleden. Van de tijd na het overlijden van de persoon heeft het astrale lichaam geen weet.
Vogels nemen in diverse mythologieën rondom leven, dood en herinnering een belangrijke plaats in. Bijvoorbeeld in de Finse mythologie die haar herkomst vindt rond 15.000 tot 10.000 v. Chr. In het boek de Kalevala vervoeren vogels de ziel naar het lichaam op het moment van de geboorte, en brengen zij het weer weg op het moment dat een mens sterft. De ziel huist op een plek genaamd Linnunrata, "Huis van de vogels". Deze naam Linnunrate verwijst naar de Melkweg, maar zij wordt ook gebruikt in de betekenis van een warme regio waar vogels verblijven tijdens de winter. In sommigen gebieden was het gebruikelijk om een houten vogelfiguur in de buurt te hebben om te voorkomen dat de ziel ontsnapte tijdens het slapen. Deze Sielutintu, "de ziel-vogel", voorkwam dat de ziel verdwaalde in de "paden der dromen".
Op een heel andere plek op aarde ontstaat in de ijzertijd (1000 tot 500 v. Chr.) het Koninkrijk van Samaria en Judea als autonome provincie van het Perzische Rijk. Yahweh was de nationale god van dit koninkrijk. Op een drachme uit deze periode wordt Yahweh uitgebeeld op een gevleugelde troon en in zijn hand houdt hij een vogel. Deze vogel vertoont een vreemde gelijkenis in houding en mimiek met de vogel van Lascaux. Mogelijk is deze vogel een duif.
Later kent de Noorse mythologie de twee raven van Odin genaamd Muninn en Huginn. Zij staan voor respectievelijk de gedachte en het geheugen. De naam Hugin is etymologisch verwant aan de Nederlandse woorden geheugen en heugen. De naam Muninn is etymologisch verwant aan het Nederlandse woord "menen" en het Engelse woord mind.
In het Christendom ten slotte kennen we het verschijnsel van de Palmpasenstok. Bovenop de stok, die de vorm heeft van een kruis, zit een vogel die symbool staat voor de haan die één keer kraaide nadat Petrus drie keer had gezegd dat hij Jezus niet kende, dat wil zeggen: dat hij zich Jezus niet herinnerde.
We zien het hele tafereel van het leven en de dood van een mens uitgebeeld in de rotsschildering van Lascaux - en natuurlijk is dit een interpretatie. De jager is overleden na de confrontatie met de Bizon; zijn ziel, gepersonaliseerd in de vogel, reist op naar elders en zijn herinneringen blijven verbonden met de aarde.
Mensen die claimen contact te maken met overleden personen hebben in feite ook (alleen) contact met het image of de verzameling herinneringen en als zodanig zal de overledene ook tot hem 'spreken': in herinneringsbeelden die hun herkomst hebben in het verleden. Van de tijd na het overlijden van de persoon heeft het astrale lichaam geen weet.
Vogels nemen in diverse mythologieën rondom leven, dood en herinnering een belangrijke plaats in. Bijvoorbeeld in de Finse mythologie die haar herkomst vindt rond 15.000 tot 10.000 v. Chr. In het boek de Kalevala vervoeren vogels de ziel naar het lichaam op het moment van de geboorte, en brengen zij het weer weg op het moment dat een mens sterft. De ziel huist op een plek genaamd Linnunrata, "Huis van de vogels". Deze naam Linnunrate verwijst naar de Melkweg, maar zij wordt ook gebruikt in de betekenis van een warme regio waar vogels verblijven tijdens de winter. In sommigen gebieden was het gebruikelijk om een houten vogelfiguur in de buurt te hebben om te voorkomen dat de ziel ontsnapte tijdens het slapen. Deze Sielutintu, "de ziel-vogel", voorkwam dat de ziel verdwaalde in de "paden der dromen".
Op een heel andere plek op aarde ontstaat in de ijzertijd (1000 tot 500 v. Chr.) het Koninkrijk van Samaria en Judea als autonome provincie van het Perzische Rijk. Yahweh was de nationale god van dit koninkrijk. Op een drachme uit deze periode wordt Yahweh uitgebeeld op een gevleugelde troon en in zijn hand houdt hij een vogel. Deze vogel vertoont een vreemde gelijkenis in houding en mimiek met de vogel van Lascaux. Mogelijk is deze vogel een duif.
 |
| Drachme uit de perzische provincie Samaria/Judea |
Later kent de Noorse mythologie de twee raven van Odin genaamd Muninn en Huginn. Zij staan voor respectievelijk de gedachte en het geheugen. De naam Hugin is etymologisch verwant aan de Nederlandse woorden geheugen en heugen. De naam Muninn is etymologisch verwant aan het Nederlandse woord "menen" en het Engelse woord mind.
In het Christendom ten slotte kennen we het verschijnsel van de Palmpasenstok. Bovenop de stok, die de vorm heeft van een kruis, zit een vogel die symbool staat voor de haan die één keer kraaide nadat Petrus drie keer had gezegd dat hij Jezus niet kende, dat wil zeggen: dat hij zich Jezus niet herinnerde.
We zien het hele tafereel van het leven en de dood van een mens uitgebeeld in de rotsschildering van Lascaux - en natuurlijk is dit een interpretatie. De jager is overleden na de confrontatie met de Bizon; zijn ziel, gepersonaliseerd in de vogel, reist op naar elders en zijn herinneringen blijven verbonden met de aarde.
 |
| Lascaux, Birdman with Bison |
