De belangrijkste vraag van de filosofie is altijd geweest die naar de mogelijkheid van kennis. Zonder zich van de implicaties bewust te zijn gaat de mens zomaar uit van een overeenstemming tussen zijn en denken; maar hoe overbrugt het denken de ruimte tussen hetzelf en de wereld. En op welke wijze is gegarandeerd dat we met onze oordelen ware uitspraken doen over de wereld?
Van het laatste punt kunnen we wellicht nooit zeker zijn, voor de beantwoording van de eerste vraag moeten we ook ons eigen lichaam in het spel brengen. Is niet ons lichaam de router waarmee ons neurale netwerk connecteert naar het ontologische netwerk. De vraag naar de mogelijkheid van kennis moet daarom nadrukkelijk vragen naar dynamische protocollen van het lichaam. Deze protocollen zijn de succesvolle regels van de evolutie, maar maken daar zelf ook onderdeel van uit: namelijk alle routeringen van prikkels die het ons mogelijk gemaakt hebben om een strategisch voordeel te behalen op de omgeving - vanaf de enkele cel tot de voorlopige mens. In zoverre is waarheid datgene dat werkt.
Niet succesvolle protocollen zijn afgestorven of storen nog altijd de communicatie binnen het totale systeem.
De protocollen verschijnen in de code of operations van ons zintuigelijke waarnemen maar zijn daar tegelijkertijd door beperkt in de zin dat we nu bijvoorbeeld alleen nog met ons oog kunnen zien terwijl we dat eigenlijk met ons hele lichaam kunnen.
