Elke religie heeft geprobeerd het geheim van het leven in rituelen te vangen. En de ervaring is steeds dezelfde: je kijkt in je net maar na verloop van tijd vind je een stervende vis. Het leven lacht ons in ons gezicht uit en al onze rituelen verslijten tot vorm. Je kijkt om je heen en voelt dat je iets bent kwijtgeraakt, iets wezenlijks. Niet alleen het ritueel. Maar ook het leven.
En dus stort je je op alle rituelen en symbolen die je kunt vinden om via de omgekeerde weg het leven terug te vinden. Aan het eind van deze weg staat het naakte lichaam, getatoeëerd en doorboord met piercings: beschadigingen van het meest nabije leven dat je kunt vinden, je eigen lichaam. Zelfmutilatie als maskering en bevestiging van het verlies van leven. En de fysieke pijn, toegebracht aan het eigen lichaam als enige toegang tot de ervaring van dit verlies. Het masker onthult het ware gezicht van de gemaskerde. Een sadomasochist.
